Getuigenissen

Sarah (22) deed al veel vrijwilligerswerk: elke zomer trekt ze er drie weken tot een maand op uit.

Hoe ben je op het idee gekomen?

“Ik wist al van kleins af aan dat ik kine wou studeren en dat ik dan naar het buitenland wou om dat te doen. Momenteel studeer ik ook kine maar mijn plan om te helpen in het buitenland is al vroeger begonnen. Toen ik 15 was, ben ik voor de eerste keer via Bouworde naar Marokko gegaan.”

Waarom Bouworde?

“Met Bouworde kan ik als jongere buiten Europa gaan, kan ik met Vlaamse jongeren samen in een groep gaan en is er ook begeleiding mee. Er is ook een projectverantwoordelijke die op voorhand lokaal contact heeft en daar tijdens het hele project blijft en zorgt dat alles in orde is. Dat is een geruststelling. En je betaalt een prijs voor alles: alles administratief zit ongeveer in de prijs. Ik ben sinds mijn vijftiende al bijna elke zomer met Bouworde naar het buitenland geweest: Marokko, Sri Lanka, Tanzania, Zambia, Nepal en Estland. Dat koste me telkens tussen de 600 en 2200 euro, afhankelijk van welk project.”

Wat doe je op zo’n vrijwilligersreis?

“Tijdens de projecten wordt er 2 tot 3 weken vrijwilligerswerk gedaan en tussendoor of op het einde wordt er gereisd. In Nepal heb ik het bijvoorbeeld gecombineerd met nog een tiendaagse trekking achteraf. Ik ben meest fan van de technische projecten: in Nepal heb ik meegebouwd aan een school, in Tanzania heb ik een huis gerenoveerd en een kippenhok gebouwd, in Marokko heb ik meegebouwd aan een vrouwencentrum en in Estland heb ik meegeholpen op een ecologische boerderij. Ik heb een keer een sociaal project gedaan: in Sri Lanka heb ik twee weken lang activiteiten georganiseerd voor weeskinderen. Dat is ook een leuke ervaring, maar toch vraag je je achteraf af: “Wat is de meerwaarde voor die kinderen?”. Daarom doe ik liever iets technisch met een langdurige impact.”

Waar verblijf je?

“Tijdens een project verblijf je op het project zelf of bij een familie. Je verblijft altijd in basisomstandigheden. Je hebt geen grote luxe, soms slaap je zelfs of matjes, meestal deel je een plek met andere vrijwilligers. Maar dat is helemaal niet erg dat je geen luxe hebt. De leefgewoontes en culturen zijn heel verschillend overal.”

Wat is een mooi moment dat je nooit zal vergeten?

“Er zijn heel veel verschillende momenten. In Marokko heb ik geslapen op het dak, de sterrenhemel is daar zo helder en mooi. In Sri Lanka heb ik geld ingezameld om op daguitstap te gaan met de kinderen, toen hebben we een tempel bezocht. Met zo weinig geld kan je heel veel betekenen en je ziet het plezier van de kinderen. In Estland staat de natuur meer op de voorgrond, ’s avonds kan je in de sauna gaan of in het meer springen. Dat is iets wat je anders niet echt snel gaat doen. In Zambia ben ik uitgenodigd geweest op een mis van 3 uur lang, waaronder een preek van twee uur. Maar er is toen ook een uur gospel gezongen en achteraf is er samen gegeten en is het zo gezellig geweest dat je de lange preek al vergeten bent.”

Aanpassen na een vrijwilligersreis

 “Het grootste verschil is om je terug aan te passen als je terug thuis bent. Je valt echt in een soort van zwart gat. Je moet heel veel: je moet alles terug in de was steken en je hebt weer zoveel verplichtingen. Dat is heel overrompelend, dat moeten. Na een vrijwilligersreis is het leuk dat je achteraf kan ventileren met de jongeren die erbij waren. Ik spreek dan bijna altijd de dag erna meteen af. Na zo’n lange tijd samen kan je nog even niet alleen te zijn. Dat is echt aanpassen.”

Wat is er anders in je leven sindsdien?

“Ik denk dat ik door al deze vrijwilligerservaringen anders gevormd ben in het denken over hoe mensen samenleven. Ik kan bijvoorbeeld niet meer tegen onverdraagzaamheid in België. Ik heb echt een open geest gecreëerd. Ik relativeer ook veel sneller iets omdat je ziet hoe het er in andere landen aan toegaat. Ik zal bijvoorbeeld niet zoals mijn papa snel klagen omdat ik hetzelfde als gisteren moet eten. Als het dat maar is. Ik ben dus meer verdraagzaam, ik relativeer meer maar ik ben ook kritischer tegenover mensen die dat niet zijn en mensen die heel onverschillig zijn.”

Wat staat er voor jou nog op de planning?

“Ik zit nu in het laatste jaar kinesitherapie en is het mijn grootste droom om dat ook in het buitenland eens te doen. Waarschijnlijk ga ik nog een extra master doen en kan ik een stage in Brazilië doen. Maar daar is nog geen zekerheid over. Ik ben ook aan het kijken naar Academic For Development, dat is een organisatie die projecten doet in samenwerking met universiteiten. Zo zijn ze ooit eens naar Namibië geweest om rolstoelen te maken. Ik kijk dus heel hard uit naar volgend jaar!”

We zijn er ook zeker van dat jij je dromen kan waarmaken, Sarah! Blijven gaan!

Zelf ook op vrijwilligerswerk?

Bekijk de opties op onze website en vind een organisatie via de Ik zoek-functie.