Getuigenissen

Na een eerste buitenlandervaring in Parijs, trok Livia (16) met WEP voor anderhalve maand naar Londen. 6 weken lang verbleef ze in de Britse hoofdstad en volgde ze lessen bij de talenschool ‘The Language Gallery’.

Ik wou al heel lang alleen naar het buitenland gaan. Oorspronkelijk had ik New York in gedachten maar dat vonden mijn ouders veel te ver. Londen was de compromis bestemming maar dat heb ik me niet beklaagd. Het is echt een grootstad, niet te vergelijken met een Belgische stad. Londenaars zijn heel ‘open minded’. Ze staan echt open voor andere culturen en ideeën. Ik voelde me er meteen thuis.

Ik volgde les aan de ‘Language Gallery’, in het centrum van Londen. Een zeer leuke school met echt sympathieke leerkrachten. En hoewel ik in het begin best zenuwachtig was stelde de vriendschappelijke ongedwongen sfeer me meteen op mijn gemak. Ik had 20 uur les per week. Sommige lessen gingen over de grammatica, terwijl we in andere lessen meer focusten op uitspraak en conversatie. Er was dus best wel wat afwisseling.

Omdat ik minderjarig was, werd er ook extra goed op mij gelet. Iedere ochtend moest ik me aanmelden aan het onthaal dus ik kon niet zomaar stiekem een les skippen om de stad in te trekken.

Brighton, Cambridge en Oxford

Maar dat was helemaal geen probleem want er was best veel vrije tijd om de stad te verkennen. Ik bezocht bekende en minder bekende plekjes in Londen. Er is zoveel te zien en te bezoeken! Musea, indrukwekkende gebouwen, leuke winkels, muscialvoorstellingen… Soms ging ik alleen, soms met klasgenoten.

Via de school konden we ook enkele begeleide bezoeken doen. Iedere week was er een wandeltocht door verschillende wijken van de stad. Maar er waren ook uitstapjes naar Brighton, Cambridge en Oxford.

Zelfstandig

Die anderhalve maand heb ik enkel Engels gesproken. Overdag in de school maar ook ’s avonds bij mijn gastgezin. Dat was niet altijd even gemakkelijk. Mijn gastmoeder was weinig communicatief en vond ik niet echt sympathiek. Bovendien vond ik het een ongure buurt. Ik voelde mij er dus niet op mijn gemak. Ik heb dit toen gemeld aan WEP en er werd onmiddellijk naar een oplossing gezocht. Ik kon snel bij een ander gezin terecht. Dat waren nog steeds niet de meest gastvrije mensen maar het was er wel oké. Ik vond het heel erg fijn dat WEP me zo snel hielp.

Door een tijd alleen naar het buitenland trekken, word je een stuk zelfstandiger. Ik kon niet voor ieder klein probleempje naar mijn moeder lopen en plots was ik zelf verantwoordelijk voor mijn eigen budget. In het begin gaf ik veel te veel geld uit aan dingen die niet zo belangrijk waren. Ik heb toen mijn uitgavenpatroon herzien. Want ik wou niet constant om meer geld vragen aan mijn ouders. Ik wou bewijzen dat ik me alleen ook kon redden.

Soms miste ik mijn ouders wel. Doordat de meeste medeleerlingen een stuk ouder waren voelde ik me soms wat verloren. Het was niet altijd even gemakkelijk om vrienden te maken. Als 16-jarige mag je in Engeland niet binnen in cafés dus wanneer de anderen naar een pub gingen kon ik niet mee.

Naar het buitenland trekken is voor iedereen een aanrader. Zelf had ik misschien liever wat gewacht tot ik iets ouder was zodat ik wat meer aansluiting had met de andere leerlingen. Maar dat mag je zeker niet tegenhouden. Eens weggaan uit je vertrouwde omgeving opent de ogen!