Getuigenissen

Mathieu (22) is één en al ‘internationaal gaan’. Nadat hij in de zomer van 2014 op stage trok naar Bandar Lampung in Indonesië, heeft hij het buitenlandvirus helemaal te pakken. Als ‘vice president outgoing exchange team’ bij AIESEC overtuigt hij nu op zijn beurt studenten om vreemd te gaan. Daarnaast schrijft hij aan een thesis over hoe je studenten motiveert om op buitenlandse stage te gaan. 

Ik zat in het tweede jaar economie aan de Universiteit Gent toen ik besliste om op buitenlandse stage te gaan. In het volgende jaar stonden er heel wat keuzevakken op mijn programma. Wie een stage deed kon vrijgesteld worden voor een keuzevak. Een uitgelezen kans vond ik om eindelijk werk te maken van dat idee waar ik al langer mee speelde: naar het buitenland gaan.

Mijn stage werd één en al avontuur en uitdaging. Het begon al bij het vertrek. Normaal zou ik samen met een medestudente naar Indonesië reizen. Maar haar moeder besliste op het laatste moment dat ze niet mocht vertrekken. Indonesië was volgens haar te gevaarlijk. Daar bovenop vroegen de organisatoren of ik vroeger kon komen dan voorzien. Ik verkocht halsoverkop mijn ticket voor Rock Werchter. Kreeg nog net mijn familie en vrienden bij elkaar voor een afscheidsfeestje. En hop, weg was ik, richting Indonesië.

Een reis van 48 uur

Ik wilde goedkoop reizen waardoor ik 48 uur onderweg was, 2 tussenstops maakte en 2 keer moest overnachten op een luchthaven. In een reisgids las ik dat overnachten op de luchthaven van Jakarta om veiligheidsredenen ten stelligste werd afgeraden. Twee keer raden waar ik mijn laatste tussenstop maakte... Behoorlijk zenuwachtig verliet ik er het vliegtuig. Maar al snel liep ik een Duits koppel tegen het lijf dat op huwelijksreis was en ook in de luchthaven moest overnachten. Samen keken we naar het WK voetbal dat toen net op tv was. Het werd een geweldige nacht, weg zenuwen (lacht)!

Een klein vliegtuigje bracht me uiteindelijk naar Sumatra, het Indonesische eiland waar ik stage zou lopen. Sumatra is totaal niet toeristisch en daardoor wellicht minder ontwikkeld. Het luchthavengebouw was een soort van oude villa waar je bij aankomst gewoon naartoe mocht wandelen. Niks controle, niks paspoort tonen. Voor iemand als mij zonder reiservaring meteen een eerste cultuurschok. Maar die verdween snel toen ik een heus ontvangstteam zag staan. Ik voelde me meteen welkom!

Boekhouden en bananen snijden

Mijn stage bestond uit een deelname aan een project georganiseerd door Indonesische AIESEC-studenten. In totaal namen er 32 studenten van 18 verschillende nationaliteiten deel. De stage bestond uit 2 delen. In een eerste deel adviseerden we bedrijven over hoe ze hun werk konden verbeteren. Daarna gaven we les over ondernemerschap op middelbare scholen.

Bij de start van mijn stage merkte ik meteen hoe verwend wij in België zijn. De lessen die wij hier krijgen zijn van zo’n hoge kwaliteit dat ik meteen een lange lijst suggesties klaar had voor de bedrijven die we bezochten. “Eigenlijk kan alles hier beter”, dacht ik zelfs bij ons eerste bedrijfsbezoek. Maar stilaan begreep ik dat er meer dan 1 bril is om de realiteit te bekijken. Toen ik de lokale mensen aansprak over het feit dat ze zoveel meer winst konden maken, vroegen ze mij waarom: “Wij zijn tevreden met wat we hebben.” Mijn stage werd er dus één waarbij ik de lokale mensen veel bijleerde maar zij mij evengoed nieuwe inzichten gaven.

Zo kon ik hen er niet van overtuigen om een boekhouding bij te houden. Ze zagen er het nut niet van in. Voor ons is zoiets ondenkbaar. Gelukkig waren er andere verbeteringen die ze wel zagen zitten. Eén van de bedrijven die we bezochten maakte bananenchips. Om goeie chips te maken moesten de bananen in heel fijne schijfjes gesneden worden. Dat gebeurde allemaal met de hand en nam enorm veel tijd in beslag. ’s Avonds ging ik naar huis en dacht aan een toestel dat mijn mama in haar keuken heeft. Je weet wel, zo’n ding met snaarachtige messen dat je dichtklapt om een ei of komkommer te snijden. Ik ging meteen op zoek op het internet. Blijkbaar bestaan die dingen ook in de vorm van bananen en zijn ze bovendien zeer goedkoop verkrijgbaar. De reactie van de arbeiders toen ik hen ’s morgens over ‘de bananensnijder’ vertelde!

Het tweede deel van de stage gaven we les op een lokale middelbare school over ondernemerschap. Dat zag ik niet zo goed zitten. Ik had nog nooit voor een klas gestaan. Voor mijn vertrek vroeg ik een prof of ze tips had. Ze gaf me al haar slides die ze ooit gebruikte. Ook aan mijn mama, die kleuterleidster is vroeg ik hulp. De eerste les vertelde ik de leerlingen over België en over mezelf. Ze staarden mij roerloos aan en de les was een half uur te vroeg gedaan. Dat moet anders dacht ik. Dus werkte ik voor de volgende dag een les uit waarbij de leerlingen in groepjes moesten discussiëren. We trokken naar buiten zodat de leerlingen los kwamen van hun kille klaslokaal. Ze werkten enthousiast mee. Het ijs was gebroken en volgden er 3 fantastische weken.

Bule Bule

Op Sumatra zijn ze het niet gewoon blanke mensen te zien. Liep ik op straat dan riepen mensen constant ‘Bule’ naar mij, wat ‘blanke man’ betekent. Sommigen stopten hun wagen om met mij op de foto te gaan. Hier en daar riepen mensen die ik helemaal niet kende zelfs mijn naam. Stond ik in de supermarkt aan de kassa dan kwamen alle kassiersters aangesneld om mij als eerste te bedienen. Kortom, als blanke op Sumatra rondlopen, het is geen evidentie! Aan die reacties moest ik wennen. Ik snapte dat ze erbij horen maar probeerde zoveel mogelijk op te trekken met mensen die mij als ‘normaal’ beschouwden. Gelukkig waren die er ook.

Via mijn fantastische gastfamilie en leerlingen leerde ik heel wat lokale mensen kennen. Toen mijn stage gedaan was had ik nog 2 weken voor mijn visum afliep en ik terug moest naar België. Ik had het gevoel dat ik nog zoveel moest ontdekken op Sumatra. Dus bleef ik bij mijn gastfamilie. Samen met hen vierde ik ‘Independence Day’. Echt te gek! Alle Indonesiërs trekken die dag de straat op voor folkloristische spelen. Eén van die spelen: haal een aal uit de rivier en probeer hem in een colaflesje te stoppen. Diervriendelijk is het niet, maar man, heb ik gelachen! Het gekste spel was Panjat Pingang. Daarbij moet je in een bananenboom klimmen om boven in die boom cadeautjes te pakken. Alleen werd de boom eerst ontschorst en ingesmeerd met olie. Ook de deelnemende teams worden van onder tot boven met olie ingesmeerd. Natuurlijk was ik altijd de grootste van het team en stond ik steeds onderaan. Je kan al raden dat ik heel wat uitglijdende Indonesiërs mocht opvangen. Plezier en blauwe plekken verzekerd!

De Bandar Lampung-toiletkaart

Ondertussen ben ik zelf als vrijwilliger bij AIESEC aan de slag. Ik begeleid de studenten die op buitenlandse stage willen vertrekken. De belangrijkste raad die ik hen geef: zet je zo snel mogelijk over een cultuurshock heen. Blijf je steken in de angst voor het onbekende dan gaat de ervaring helemaal aan je voorbij. Ander eten en andere normen voor hygiëne, zijn meestal de belangrijkste obstakels die je moet overwinnen.

Ik heb op Sumatra kippen gegeten die 5 minuten voordien nog op straat rondscharrelden. En nee, in de pot zaten niet enkel 2 mooie kippenbilletjes. De ogen, het strottenhoofd, de poten, alles werd geserveerd! Toiletten waren er niet, tenzij je een put in de grond een toilet noemt. Dus maakte ik een kaart van waar in Bandar Lampung cafés of hotels waren met een ‘gewoon’ toilet. Zo wist ik waar naartoe te lopen eens het dringend werd (lacht). Daar gaat het dus allemaal om: leren omgaan met verschillen en er de charme van inzien.

Iedere jongere zou de kans moeten hebben op uitwisseling te gaan! Het is iets wat ik zal blijven zeggen. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat we dan nooit aanslagen zouden kennen zoals die op 22 maart in Brussel. In ons project werkten wij samen met jongeren van 18 verschillende nationaliteiten! En OK, je moet compromissen sluiten, verschillen overbruggen en het duurt langer dan wanneer je met mensen met eenzelfde achtergrond samenwerkt, maar het kan wel. En die ervaring is er één die ik mijn leven lang met me meeneem.

Meer weten over stage lopen in het buitenland?

Wat kan, wat mag, hoe pak je het aan... Lees er alles over bij het thema Stage.