Getuigenissen

Een schoolreis naar Parijs opende een hele nieuwe wereld voor Aline. Andere landen en culturen leren kennen, dat was wat ze wilde doen. Lees dit inspirerend verhaal van een geëngageerde durver.

Ik ben oorspronkelijk niet uit België, mijn roots liggen in Rwanda. Op mijn tiende ben ik samen met mijn gezin naar hier gevlucht. Los van het vele verhuizen naar verschillende asielcentra had ik tot mijn 16 jaar nooit gereisd. Maar in het 5de en 6de middelbaar kreeg ik de kans om op schoolreis te gaan naar Parijs en Londen en dat veranderde alles. Ik kreeg goesting om de wereld te ontdekken en besloot om na mijn humaniora een jaar naar het buitenland te trekken met EF. Helaas was dat buiten de mening van mijn vader gerekend, dus begon ik noodgedwongen meteen aan mijn studies. Ondertussen bleef ik dromen van een buitenlands avontuur.

Het werd een topervaring! Mijn enthousiasme werd beloond, want kort nadien mocht ik opnieuw naar een internationale vorming, deze keer in Madrid. Door in contact te komen met verschillende jeugdwerkers uit andere landen wilde ik dolgraag een buitenlandsproject doen met de jongeren met wie ik dagelijks werkte in Centrum West. Een hele uitdaging, zowel de jongeren enthousiasmeren als het schrijven van een subsidiedossier samen met hen. Het eerste jaar organiseerden we een project in België zelf en nodigden we jongeren uit Italië en Frankrijk uit. Veel mensen denken dat er binnen Europa weinig cultuurverschillen zijn, maar dit project heeft me nogmaals doen inzien dat je niet ver moet gaan om een fantastische interculturele uitwisseling te hebben.

Na dat succesverhaal speelde Bart Nagels, kinderwerker op Centrum West, met het idee om een nog uitdagender project aan te gaan. In die tijd waren er bij JINT vzw nog subsidies om een project in het Zuiden te doen. En zo geschiedde, we trokken met onze Molenbeekse jongeren naar Ghana in West Afrika om er vrijwilligerswerk te doen in een weeshuis. Een maand lang werkten en leefden we bij de lokale bevolking. Je kan je wel inbeelden dat dit project een diepe indruk heeft achtergelaten, zowel bij de 16 jarige jongeren als bij mij. 

Ik ben mijn stageplek daarom nog steeds dankbaar dat ze mij de kans hebben gegeven om zo veel verschillende interculturele ervaringen op te doen. Het heeft invloed gehad op alle beslissingen die ik nadien gemaakt heb.

Pas 2 weken voor mijn vertrek vertelde ik mijn papa van mijn plan

Na mijn studies pakte ik het plan weer op om een jaar in een ander land te gaan leven. Ik was altijd graag met kinderen bezig en ik wilde ook graag verder weg dan Europa. Een leven als au pair in Australië was dan ook op mijn lijf geschreven. Via Jobstop kwam ik in contact met een super toffe Australische familie in het oosten van het land. Ik regelde al mijn papieren, haalde in 4 maanden tijd mijn rijbewijs en was klaar om te vertrekken. Ik moest enkel nog één grote taak volbrengen, en dat was mijn vader vertellen over mijn plan. Ik had het al die tijd verzwegen uit schrik dat hij me zou tegenhouden. Gelukkig hielp mijn moeder hem te overtuigen en zag hij de waarde er intussen wel van in. Twee weken voor mijn vertrek kreeg ik ook van hem zijn zegen.

Ik durfde dingen bespreekbaar maken met mijn Australische familie

Mijn Australische gezin onthaalde mij warm en de kindjes waren fantastisch. Ik voelde me snel goed in mijn leventje als professionele oppashulp.

Ik merkte bij andere au pairs dat zij het moeilijker hadden met het evenwicht vinden tussen hun werk en hun eigen vrije tijd. Door al mijn buitenlandervaringen had ik hier minder moeite mee, ik durfde de dingen bespreekbaar te maken bij mijn familie. Als het werk me wat te veel werd of als ik eens een uitstapje wilde maken, dan zei ik dat simpelweg aan mijn familie. Eerlijkheid werkt het langst en dat werd daar alweer bewezen. 

Ik wilde in contact blijven met de lokale gemeenschap

Na 6 maanden zat mijn taak er als au pair op en reisde ik naar de andere kant van Australië. Ik huurde een kamer in een appartement bij een vrouw en haar kind in Perth. Ik vond het belangrijk om contact te blijven houden met de lokale mensen en in de gemeenschap van de stad te leven. Ik kocht een auto en reisde van daaruit naar verschillende plekken in het westen van het land. Tijdens mijn tripjes maakte ik kennis met reizigers van over de hele wereld. Facebook was een ideale tool om in contact te komen met gelijkgezinden: in verschillende groepen deelt iedereen er zijn tips en tricks om te reizen of een centje bij te verdienen. Het land is ongelofelijk mooi, maar ik wilde meer dan alleen reizen. Op eigen houtje vond ik een organisatie die gezinnen in kwetsbare situaties extra ondersteuning geeft. Ik stelde me zelf kandidaat als vrijwilliger en zo hielp ik gezinnen bij het runnen van hun huishouden en het opvoeden van hun kinderen.

Door mijn tegenslagen kreeg ik de kans om een ander aspect van de wereld te leren kennen

Na een jaar zei ik “tot ziens” aan Australië. Mijn plan was om nog even in Azië rond te reizen en nadien terug te keren naar België voor het huwelijk van mijn broer. Helaas viel dit plan in duigen en werd Azië voor mij een minder fijne ervaring.

Op de luchthaven van Kuala Lumpur werd ik tegengehouden omdat ik bepaalde documenten niet zou hebben. Ik zat er 2 dagen vast en moest een nieuw ticket boeken. Ik besloot dan maar om rechtstreeks terug naar België te vliegen. Bij mijn tussenstop in Hong Kong werd ik weer tegengehouden door de douane. Gelukkig kon ik door de hulp van de Belgische ambassade na enkele dagen dan toch naar huis vertrekken. Die reis naar Azië heeft me een enorme hap geld gekost en buiten de luchthavens heb ik er niets van gezien. En vooral het feit dat het mij zo moeilijk werd gemaakt omwille van mijn huidskleur was geen fijn gevoel.

Op het moment zelf was het verschrikkelijk maar achteraf kijk ik met er een positief gevoel naar terug. Het zorgde voor extra avontuur en zo leerde ik ook een ander aspect van de wereld kennen. Als je enkel ik België blijft, dan blijf je toch een beetje in een beschermde bubbel zitten.

Na 2 weken terug in Australië kreeg ik de verrassing van mijn leven te horen

Terug thuisgekomen ben ik beginnen werken om zo snel mogelijk geld te verdienen zodat ik opnieuw kon vertrekken naar een volgende bestemming. Ik reisde naar verschillende landen in Europa en Afrika maar miste mijn leventje in Australië ook wel. Dus besloot ik om voor een maand terug te gaan en erna te beslissen of ik er een tijdje wilde gaan wonen.

Maar na 2 weken in Australië kreeg ik de verrassing van mijn leven: ik bleek zwanger te zijn. Dit onverwachte nieuws liet me besluiten om toch maar in België te blijven en stabiliteit te creëren voor de komst van de baby. Ik ging opnieuw op zoek naar werk en al na mijn eerste sollicitatie had ik een job. Ik werk nu bij het Minderhedenforum en ik ben er rotsvast van overtuigd dat ik ben aangenomen door alle vaardigheden die ik geleerd heb uit mijn buitenlandse avonturen. Ik denk met een open blik en durf ook kritisch naar dingen te kijken. Ik heb ook geleerd om voor mezelf op te komen zonder in conflict te gaan. Dit zijn vaardigheden die in elke job belangrijk zijn.

Ondertussen is mijn zoontje geboren en ben ik een bijzonder gelukkig mama. En een kind krijgen wil niet zeggen dat je moet stoppen met reizen.  Bo is nu 5 maanden oud en heeft al 6 keer gevlogen. Ik neem hem gewoon mee als ik vrienden ga bezoeken in andere landen!  

Nog 1 tip die ik wil meegeven aan iedereen die speelt met een buitenlandplan: heb de durf en wees eerlijk over wat je kan en wil doen. Kies dus een plan dat bij jouw persoonlijkheid past en het komt helemaal snor!