Getuigenissen

‘Een kamp met jongeren met autisme vind ik super, het is echt ook vakantie voor mij.’ Annabel (27) begeleidt reeds enkele jaren buitenlandse kampen voor Hannibal. Afgelopen zomer trokken ze met 6 jongeren en 3 begeleiders met een minibus naar Štiřín, een dorpje nabij Praag, Tsjechië.

Ik ben er eigenlijk toevallig ingerold. Tijdens mijn opleiding pedagogie kreeg ik een flyer van Hannibal vakanties. Ze zochten nog vrijwilligers om kampen voor jongeren met autisme te begeleiden. Dat sloot wel wat aan bij mijn opleiding maar ik wist helemaal niet waaraan ik me moest verwachten. En toen ik me kandidaat stelde als kampbegeleider, had ik nooit verwacht dat ik ooit in een klein kamertje zou opgesloten worden met 3 jongeren, om een race tegen de tijd te voeren om er weer uit te geraken (Escapegame, een aanrader volgens Annabel.)

Sinds enkele jaren begeleid ik bij Hannibal de buitenlandse vakantie voor jongeren (+18) met autisme. Met 6 jongeren en 3 begeleiders trekken we er ieder jaar op uit voor een week. Met z’n allen in een minibus, de wijde wereld in (of toch binnen een aanvaardbaar aantal kilometers van huis). Bij zo’n kamp heb ik echt een vakantiegevoel, je bent een begeleider en geen moni.

Het zijn jongeren met autisme, dus hun anders zijn uit zich voornamelijk op sociaal en organisatorisch vlak. Als begeleider draag je daarom de verantwoordelijkheid voor een aantal zaken: je bent verantwoordelijk voor de algemene organisatie van de vakantie en voor de praktische zaken, en je probeert voor de jongeren de vakantie zo aangenaam mogelijk te maken. Voor iedere deelnemer is dat iets anders: de ene heeft bijvoorbeeld behoefte aan een individueel gesprekje op tijd en stond, een andere wordt graag ingestopt ‘s avonds, nog een andere heeft wat afzondering nodig tijdens drukke momenten.

Het kamp is altijd heel goed voorbereid. De jongeren hebben structuur nodig dus alles moet zoveel als mogelijk op voorhand uitgewerkt en geregeld zijn. Een aantal weken voor de start van de vakantie komen we met heel de groep samen. Dan leren we elkaar kennen en beluisteren we elkaars voorkeuren voor activiteiten en uitstappen. Als begeleidersploeg hakken we de knopen door, maar we geven de deelnemers heel wat inspraak.

Structuur

Het programma is altijd zeer divers. Er is zowel plaats voor een museumbezoek of een stadswandeling als voor een mountainbiketocht of een dagje op het strand. Of soms wat extremer: vorige zomer ‘bezochten’ we Praag vanuit de lucht, met een éénmotorvliegtuigje vlogen we over de stad.

De structuur en voorspelbaarheid van onze vakantie zijn heel belangrijk. Zonder klok op vakantie gaan is dus geen optie. We hebben een weekoverzicht en dagschema’s en houden ons daar vrij strikt aan. Liever nog wat rondslenteren of een activiteit wat uitmelken, dan te vroeg terug naar huis gaan. Ondanks de gestructureerdheid van de vakantie, zit het boordevol onverwachte momenten.

Als begeleider krijg je geen specifieke opleiding, en heb je geen ervaring nodig maar je wordt wel heel goed ondersteund, zowel door andere, meer ervaren vrijwilligers als door een medewerker op het Hannibalsecretariaat. De enige voorwaarde die gesteld wordt aan begeleiders is een minimum leeftijd en voor sommige vakanties een rijbewijs. Verder kan eigenlijk iedereen begeleider worden. Elk kamp heeft een vakantieverantwoordelijke die ervaren is, maar voor alle andere begeleidersplaatsen kan je je kandidaat stellen. De medewerkers van Hannibal maken dan de puzzel en proberen elk kamp van voldoende begeleiders te voorzien. Je kiest dus niet wie je medebegeleiders zijn. Maar eigenlijk maakt het vaak niet uit wie je medebegeleiders zijn, het gemeenschappelijke doel – de jongeren een fijne vakantie bezorgen – overstijgt vaak onderlinge verschillen. Een diverse begeleidersploeg heeft ook zijn voordelen en is vaak leuk voor de deelnemers: de één leest roddelblaadjes met de deelnemers, de ander houdt filosofische gesprekken en de derde drinkt samen met de jongeren de pintjes leeg.

Humor

Zo’n kamp met jongeren met autisme vind ik super, het is echt ook vakantie voor mij. De deelnemers hebben bijna altijd een gevoel voor humor dat ik erg apprecieer en ze kunnen ook met zichzelf lachen: “Wat zei het ene autistische kind tegen het andere? – Niets.”. Bovendien zijn de jongeren ook heel eerlijk en verschrikkelijk spontaan. Dankzij hen leer ik mezelf ook relativeren, daarin leer ik nog elk jaar bij op vakantie.

Langs de andere kant ben je wel op stap met een kwetsbare groep, waarvoor je verantwoordelijk bent en die je soms in bescherming moet nemen. Ik kan dus niet zeggen dat ik helemaal uitgerust thuis kom na een kamp, maar ik ben ook zeker niet uitgeput.

Meer weten?

Neem een kijkje op de website van Hannibal. Alle info over vrijwilligerswerk vind je bij het thema Vrijwilligerswerk.