Getuigenissen

“Het was toch niet volledig mijn ding”, begint de 22-jarige Ella haar verhaal. Ze heeft het over haar master journalistiek waar ze mee begon in september 2017 aan de VUB. “En dan wist ik niet meer zo goed wat ik moest doen met mijn leven, verder studeren of gaan werken of...” De twijfel bleef een tijdje, totdat een vriendin haar een mailtje doorstuurde via haar VUB account. Het was een mail van UCOS, het Universitair Centrum voor Ontwikkelingssamenwerking. UCOS zocht mensen om mee te werken aan het project CHanGE, Campaign for sexual Health & Gender Equality. Concreet zocht UCOS voor het project 12 jongeren om op inleefreis te gaan. Telkens 4 studenten zouden dan naar ofwel India, Cuba of Oeganda gaan. Die inleefreis zou dienen als inspiratie, om daarna een campagne uit te bouwen rond het thema.

“Dat is wel mijn ding”, besluit Ella in 2017 in het najaar. “Het thema sprak mij enorm aan en reizen vind ik ook heel tof.” Na de motivatiebrief, een gesprek en een zware selectie van 150 naar 12 studenten, werd Ella een deel van het project CHanGE. Zij mocht naar India. Maar het project startte niet met op reis gaan. “We zijn op voorhand drie keer op weekend geweest en er was daarbuiten ook nog veel voorbereiding. Ik heb veel gelezen over het land en de cultuur en er kwam heel wat administratie bij kijken. En je moet ook spuitjes laten zetten.”

En nu in oktober 2018 is Ella al een paar weken terug. “Het was heel overweldigend. Het is helemaal anders, maar het is wel prachtig. Mijn wereldbeeld is echt veranderd. We zijn in totaal vier weken naar India geweest, de eerste week hebben we zelf rondgereisd en de andere drie weken hebben we elke dag gesprekken en interviews gedaan over gendergelijkheid en andere gelijkaardige thema’s met de lokale bevolking. En we werkten ook samen met lokale organisaties. Het project was in het Zuiden van India, het was een wereld van verschil. Het was een plek waar ik normaal nooit zou komen en ik kwam in contact met mensen met wie ik normaal nooit zou praten.”

“Op een dag zaten we in een groezelige ruimte op een bureau, boven een brak restaurant, onder het licht van TL-lampen. Die dag gingen de gesprekken over HIV preventie bij sex workers. Er waren heel wat prostituees komen opdagen, de hele gang stond gewoon vol. Iedereen was supervriendelijk, iedereen kwam onze handjes schudden en er waren ook een aantal baby’s mee. We hebben een hele dag gebabbeld. Op het einde van de dag werd gevraagd of er iemand nog iets wilde zeggen. En toen kwam er een betoog van één van de vrouwen. Ondanks dat ik er niets van verstond, begreep ik wel aan haar lichaamstaal dat het serieus was. Ze wou iets duidelijk maken. Met handen en voeten was ze aan het uitleggen dat ze decriminalisering wil van haar beroep.” Ella vertelt dat in België prostitutie legaal is als je het zelf doet. Zo mag je niet in handen zijn van pooier. “Maar als er in België iets gebeurt,” vervolgt Ella, “bijvoorbeeld als iemand je aanvalt, dan kan je naar de politie stappen. Dat kan in India niet.”

Het betoog eindigde met een vraag van de vrouw: vertel mijn verhaal verder. “En binnenkort starten we een project in België rond het thema prostitutie. Want niemand weet er eigenlijk iets over en dat is jammer.” De andere twee thema’s waar Ella en haar medereisgenoten een project rond opzetten zijn LGBTQ+ en representatie van vrouwen in het beleid.

“Ik dacht altijd: wat kan ik nu doen? En hoe? Dat is eigenlijk echt iets kinderlijks, denken dat je de wereld kan veranderen en door realisme en pessimisme vervaagt die gedachte. Maar door deze inleefreis en de projecten die eruit voortvloeien kan ik toch iets doen. Ik voel mij geëngageerd en ben klaar om met dat klein vlammetje in mijn handen onze projecten aan te pakken.”

Ella heeft nog heel wat te vertellen over India. Ze vertelt me iets over de Taj Mahal. “Welke kleur heeft de Taj Mahal? Je denkt wit hé? Maar als je heel dicht gaat, zie je superveel details in de stenen, zelfs met patroontjes. De Taj Mahal is echt prachtig mooi, maar hij ziet er op het eerste zicht niet uit zoals je denkt.” En eigenlijk is op inleefreis gaan in het land India dat ook.

Tips van Ella als je op inleefreis gaat:

• Begin op tijd met het plannen. Buiten Europa reizen is niet zomaar vertrekken. Lees over het land, praat met iemand die er al eens is geweest en begin op tijd met alle documenten in orde te maken.
• Leer een land op een andere manier kennen. Op inleefreis gaan is naar een land waar je in eerste instantie niet naartoe zou gaan, en dat samen met andere jongeren. Je zit niet op hotel, je zit bij een gastgezin of een organisatie. Je leert elke dag iets kleins bij en zo word je helemaal ondergedompeld in het land.
• Twijfel je om op inleefreis te gaan? Je grootste vraag zou eigenlijk moeten zijn, waarom zou je het niet doen?

Zelf op inleefreis gaan?

UCOS organiseert komend jaar een nieuwe versie van CHanGE. Maar er zijn ook nog andere organisaties waar je mee op inleefreis kan gaan. Tumult trekt bijvoorbeeld in 2019 naar Kosovo en Cambodja, of neem eens een kijkje bij inleefreis bij ‘ik zoek’.